Essential Guide to Guitar Heroes (1960-75) by VOX magazine 10 Νοεμβρίου, 2006
Posted by J.McManus in Classic Rock.trackback
Brand New Cassette >>> Download: Guitar Heroes
Σηκώνω αυτές τις μέρες ΟΛΕΣ τις κασσέττες που ήδη είχαν «ανέβει» και πιθανότα όποιος ήθελε να τις κατεβάσει, τις έχει ήδη κατεβάσει! Έχω μετατρέψει μπόλικο και πολύ καλό υλικό, αλλά ακόμα περιμένω να μαζευθεί ο κόσμος στην νέα url.
Βέβαια, ό,τι ανεβαίνει εδώ είναι για ΔΙΑΚΟΣΙΑ (200) «κατεβάσματα» και μένει στον αέρα για 14 ημέρες! Δυστυχώς για τις ελάχιστες 120άρες, έπρεπε να πληρώνω $2,99 στην υπηρεσία yousendit, αλλοιώς ΔΕΝ μου τις ανέβαζαν! Έτσι αναβάθμισα τον Λ/σμό μου με $10 πάει-στο-διάολο-πάει, να΄χω το κεφάλι μου ήσυχο!
Σπάω το σερί αρχειοθέτησης του ήδη υπάρχοντος υλικού, μ’ένα πολύ ωραίο αφιέρωμα στους μεγάλους κιθαρίστες της Ροκ’εν’Ρολ κουλτούρας των πρώτων δεκαπέντε χρόνων, αν υποθέσουμε ότι τα κιθαριστικά σόλα δεν ήταν τόσο διαδεδομένα στα πρωτόγονα χρόνια μέχρι το 1960.
Ροκ=κιθάρα και κιθάρα=σόλα άλλωστε!
Το αφιέρωμα τ’ «έπαιξα» κι ένα Σαββατόβραδο και στον Rock FM και «ηχητικά» για να το παρακολουθήσουν όσοι είχαν αγοράσει και το αντίστοιχο τεύχος του πολύ καλού αγγλόφωνου περιοδικού (τότες) VOX.
Τα τραγούδια που διαλέχθησαν ήσαν αυτά που τα καθόριζε πιό πολύ η κιθαριστική τεχνική τους και τα σόλα τους, παρά αν ήσαν ή όχι hits του καλλιτέχνη! Δεν αναγράφονται στην κασσέττα (δεν χώραγαν κι άλλες πληροφορίες άλλωστε) αλλά είναι κλασσικά κι αναγνωρίσιμα από τον μέσο διαδικτυακό αναγνώστη.
Οι κιθαρίστες είναι η ΟΛΗ αφρόκρεμα του κλασσικού ρόκ: ο John Fogerty των Creedence Clearwater Revival, ο Pete Townshead των WHO, ο πανμέγιστος Chuck Berry ως σημείο αναφοράς της περασμένης γενιάς, οι Tom Verlaine/Richard Lloyd των Television σαν αντίστοιχη αναφορά στην νέα γενιά που παραλαμβάνει πλέον την σκυτάλη, αν και με την επικράτηση του ακατέργαστου ήχου του punk μόνο κιθαριστικά σόλα δεν άκουγες (εδώ οι μουσικοί δεν ήξεραν καλά-καλά να παίζουν στοιχειωδώς τα όργανά τους), ο Donald «Buck Dharma» Roeser των Blue Oyster Cult, ο περίφημος J.J.Cale (τα λέγαμε τις προάλλες), ο Lowell George των Little Feat, ο Robbie Krieger των Doors βεβαίως-βεβαίως, ο Gery Garcia των Greatful Dead αλλά και με πλούσια σόλο καριέρρα, οι Wayne Kramer και Fred»Sonic»Smith (ο μακαρίτης άνδρας της Patti) των πρωτοπόρων MC5, ο Stephen Stills με τεράστια παρουσία (Crosby-Stills-Nash-Young, Manasas κλπ), ο πολύ σπουδαίος Eric Clapton (Bluesbreakers-Yardbirds-Cream-Derek & the Dominos), ο Jimmy Page που ξέρετε ΠΟΥ έπαιζε, ο Neil Young (Buffalo Springfield, C.S.N.&Y.,Crazy Horse), o Jorma Kaukonen των θρυλικών Jefferson Airpalne, ο πάντα σε β΄ρόλο αλλά σημαντικός κιθαρίστας Mike Bloomfield που΄χει συνεργαστεί με τους Paul Butterfield Blues Band, με τον Bob Dylan (Highway 61 Revisted) και με τους Super Session και Electric Flag, ο συγχωρεμένος George Harrison των ξέρετε ποιών, ο Keith Richards των άλλων…ξέρετε ποιών και φυσικά τελευταίος αλλά πρώτος και καλύτερος κιθαρίστας μέχρι τα τότες, αλλά μέχρι και σήμερα δηλαδής, ο αείμνηστος Jimi Hendrix.
Τέλος πάντων…αντιρρήσεις θα υπάρχουν πάμπολλες για την λίστα!
Ειδικά από την μέταλ κοινότητα!
Περιμένω comment του θείου Αλβέριχου!
Επίσης περιμένω και σχόλια από το παλληκάρι (λέμε τώρα) που του αρέσει η μουσική, το ραδιόφωνο κι έχει στην κατοχή του 20.000 δίσκους (όλα γνήσια αντίτυπα)….οι 20.000 το γνωρίζουν; Μπουχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
The MacManus Sessions 
Πάντα ήμουν με τον κιθαρίστα κι όχι με τον ντράμμερ που ήταν φασαρία σκέτη…Σόρρυ Τζωρτζ. 🙂
Θ’απαντήσω με «ποστ» κλασική κιθάρας… Αίμα θα χυθεί στο πεντάγραμμο της μπλογκόσφαιρας…
Μπουχαχα
Tι να σου πω αδερφέ, ένας απλός μπασίστας είμαι, δεν ξέρω από τέτοια κόλπα!
Τσίμπησα.
Αφού μιλάμε για τη συγκεκριμένη περίοδο, ασυγχώρητη θεωρώ μόνο την απουσία των Zappa, Alvin Lee, Iommi & Blackmore.
Βέβαια και στο progressive είχε πολλούς καλούς, άσε στο jazz-rock το blues κλπ. αλλά προφανώς το κριτήριο δεν είναι μόνο η δεξιοτεχνία.
Πάντως τώρα ο απόλυτος guitar hero -που δεν είναι μόνο παιχταράς αλλά έχει όλο το πακέτο που ονειρεύεται ένας νορμάλ 13χρονος wannabe- είναι για μένα αυτός .
Αχ πρώην παραλίγο πεθερούλη μου! Ευτυχώς που μας ειδοποίησες ότι μέσα στην κασσέτα δεν είναι αυτός ο Ζάππας που έχτισε το Ζάππειο γιατί θα την κατέβαζα κι έτσι καθώς είμαι και κουτό, θα έλεγα ότι τα κομμάτια που παίζει ο Δημητράκης Σελίδας ( κατά κόσμο Jimmy Page) ήταν επιτυχίες του Ζάππα.
Αχ κύριε ΜακΜανία μου, μα φτιάξτε κι εσείς ένα ποστ με τις 100 πιο συνηθισμένες ερωτήσεις για ΤΗ ροκ για να μπορούμε να σταθούμε κι εμείς σε κάποια φάση καμακίου σε ροκ γκομενίδιο.
Ή ανοίξτε μια σχολή επιτέλους!! Αντί να περνάνε απ’έκει οι χαραμοφάηδες οι μπλόγκερς και να τους κερνάτε καφέδες, οργανώστε σεμινάριο: » Πώς να ρίξετε ένα ροκά: Λεξιλόγιο, Μουσικές, essential outfits, μακιγιάζ,αγαπημένες στάσεις» κου του λου που.
Ευχαριστώ τους δεκάδες……εεεεεε τους έξι(6) bloggers που με στήριξαν στις δύσκολες αυτές ημέρες, τους «Εξαδάκτυλος» ας τους ονομάσω, τον ΑΝεμο, τα Μούτρα του Λανόνς και τους 4 συνεργάτες(sic)-υπαλλήλους μου!
Το θεωρώ αυτό το νούμερο αρκούντως ικανοποιητικό αν σκεφθεί κανείς ότι την Ελληνική Μπλογκόσφαιρα κοσμούν(;) 2000 κωδικοί πλέον!
Επίσης θα΄θελα να ευχαριστήσω το http://www.sport24.gr, το ΠΑΡΟΝ και το μέλλον αυτού του τόπου, την Σούπερ Κατερίνα και τον Μικρό Σερίφη, τις εκδόσεις ΜΑΜΟΥΘ κόμιξ και τους πολλούς φίλους μου για τα ψύχραιμα λόγια φιλίας (οι φίλοι λόγια φιλίας θα πουν άλλωστε) αυτές τις, επαναλαμβάνω, δύσκολες μέρες. Η χυδαιότητα πρέπει να καταδειχθεί, ως το freak που είναι.
Δοθείσης της ευκαιρίας να πω ότι ο Μάκης Γεωργίου απελύθη από τον ΑΝΤ1. Ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να το πεί κανείς, αλλά το ρεαλιστικό ρεπορτάζ του από τα πορνοσινεμά της Ομόνοιας ήταν μιά από τις χειρότερες εκπομπές που είδαμε ποτέ. Ήταν να μην πάρω φόρα να χαίρομαι γιά τις απολύσεις κι «απολύσεις» δημοσιογράφων! Τώρα δεν με σταματάει ουδείς!
Βλέπετε, εγώ σαν έντυπο μπορώ να κρίνω ΤΙ μου αρέσει και ΤΙ όχι.’Εχω κι αντίστοιχη στήλη στην τελευταία σελίδα μου, την Culture Club που βαθμολογώ in και out και «μου-αρέσει» _ «δεν-μου-αρέσει» όπως όλα τα τρέντυ λαϊφ στάϋλ περιοδικά!
ΕΓΩ μπορώ να κρίνω ΤΙ μου αρέσει ή ΟΧΙ, εσείς οι bloggers: τουμπεκί ψιλοκομένο! Μην ομιλείτε! Κιχ μην βγάλετε!
Σας αφήνω τώρα, γιατί η αγαπημένη Μαντόνα Φλωράκη (ξαν)άνοιξε μπλογκ μετά από χρόνια και τρέχω να την διαβάσω!
Τσάγια!
σκάνδαλο..
εσύ, ο μέγιστος υπερασπιστής του punk (παίζεται και με μια χορδή) είχες τέτοια κασσέτα?
robby krieger???
whats wrong with you..
ωραία ιδέα αυτή με τις 100 πιο συνηθισμένες ερωτήσεις..
ή της 100 ερωτήσεις που πρέπει να κάνεις σε έναν ροκά για να σε αγαπήσει αυτόματα..
Έχεις απόλυτα δίκηο! Όποιος άκουγε Doors είχε χεσμένη την κιθάρα αλλά και τα υπόλοιπα όργανα!
ΟΛΟΙ κι ΟΛΕΣ είχαν στραμμένη την προσοχή τους στην ποίηση, στην φωνή, στην φάτσα (πριν παχύνει) και στο πουλί του Μόρρισον! Άκου το συγκεκριμμένο κομμάτι που ανέβασα, μουσικολογικά, άσε τον νεκρό να αναπαυθεί στο Νεκροταφείο του Περ Λα Σεζ ήσυχος, κρίνε το παίξιμο της κιθάρας και τα ξαναλέμε!
ΕΔΩ θα΄μαστε!
Ή κάπου αλλού….
Από URL ο κόσμος γεμάτος είναι! χαχαχαχαχαχαχα
έχω μεγάλες προσδοκίες από την 1947-1964 κασσέτα που κατεβάζω τώρα..
και αν γράφει μέρος Α αυτό σημαίνει πως υπάρχει και Β?
Πλάκα μου κάνεις;
ΔΕΝ είχες κατεβάσει αυτήν την τριλογία;
Ολόκληρη κουβέντα είχε γίνει: Αλβέριχος-Ξυδάκης χαμός στο ίσωμα!
1947-64
1964-69
1969-76
Και τίποτα ΑΛΛΟ να μην κατεβάσει κανείς, ΑΥΤΕΣ οι τρείς συλλογές ΔΕΝ πρέπει να λείπουν από κανένα σπιτικό!
Ροκ Εγκυκλοπαίδεια!
Ρώτα και τον Πιτσιρίκο που΄χει 20.000 δίσκους (όλους αγορασμένους)
ούτε ο πολυχρονίου δεν έχει τόσους..
Θα πάω στο πάρτυ της LifO να δω αν θα παίξει μουσική! 😉
«Υπάρχει ένας μύθος στο ροκ εντ ρολλ που λέει ότι τα γκρουπ ανακαλύπτονται να παίζουν στις γωνίες των δρόμων ή σε μικρές εταιρίες δίσκων κι αμέσως αποκτούν τεράστια φήμη.»
Ανταποκρινόμενος στην έκκληση της Ελένης προτίθεμαι να δημοσιεύσω εδώ -και σε εύλογο χρόνο- εκτεταμένα αποσπάσματα από το βιβλίο του Πητ Κωνσταντέα 20 μεγάλοι ΤΗΣ ροκ, για να ξέρει κάθε ενδιαφερόμενος που βαδίζει.
Πητ Κωνσταντέας! χαχαχα!
Συμφωνώ με τον Αλβέριχο για Φρανκ Ζάππα. Ιλιγγιώδης στα σόλο του και στις συνθέσεις του. Κορυφαίος.
Trivial: O Ζαππα, θαυμαστής των Black Sabbath, πρότεινε να παίξουν μαζί σε συναυλία, αλλά αρνήθηκε ο Τόνι Iommi, που έτρεμε να παίξει επί σκηνής με τον Μαιτρ…
Σε άλλλο στυλ, τώρα, δεν θα παρέλειπα τον Νότιο Duane Allman, τον αλμπίνο Johnny Winter, heavy μπλουζίστα που τζαμάρισε με τον Χέντριξ και τον Μόρισον, τον ουσιώδη στυλίστα Τζεφ Μπεκ ήρωα της βρετανικής σκηνής 60-70, και τον γλυκό αιθέριο Peter Green των πρώιμων Fleetwood Mac. Ροκάδικη και R&B κιθάρα είχε και ο Jerome Geils της τρομερής americana μπάντας J Geils Band με τον τραγουδισταρά Peter Wolf.
Ξανά: Ριπάρισε και κανά δημοκρατικό mp3, ρε Μάνο!
Αυτό το ρεζίλικο wma της Microsoft δεν λέει… Και δεν έχει ισάξια απόδοση στα mp3-players (φορητά, οικιακά κ.λπ.)
Ασε που δεν δουλεύεται στο iTunes…
Εννοείται ότι συμφωνώ με τα ονόματα που αναφέρει ο Νίκος Ξυδάκης.
Ακούστε -όσοι δεν βαρυέστε να κατεβάζετε- κομματάρα του αλμπίνου (με δισολίες, το ακούω και μου έχουν τελειώσει το κονιάκ και τα κόλλυβα).
Επίσης ήθελα να αναφέρω-για υποκειμενικούς λόγους- και τον low profile Martin Lancelot Barre.Το σόλο του στο κομμάτι αυτό προδιαγράφει -εν σπέρματι -το ύφος του μετέπειτα epic power Bach metal.
Τέλος εις ότι αφορά στους πανκ κιθαρίστες, αν και δεν έχω εμβαθύνει, θεωρώ τον πιο «αφαιρετικό» αυτόν των Vibrators 🙂 .
Σωστά, ειδικά ο Τζόννυ Γουίντερ.
Το δεύτερο comment (και αυτό εδώ) είναι περιττό.Κάποια στιγμή είχε εξαφανιστεί το πρώτο.
Thanx για το κέρασμα Winter…
Χρόνου επιτρέποντος, θα είχε γούστο να στηθεί ένα μπλογκάκι με τις 100 ερωτήσεις-για-επίδοξα-ροκ-δεινοσαυράκια, που ζητεί η κοπελίτσα παραπάνω… με ηχητικά-οπτικά παραδείγματα
Η ιδέα είναι πολύ καλή.Ας αρχίσουμε να συζητάμε σιγά-σιγά το διαδικαστικό.Προεδρείο,πλαίσιο,τίτλος, δομή κλπ.Μου ήρθε στο δρόμο ο τίτλος «100 καταλυτικά riffs», αλλά είναι μια πρώτη σκέψη βέβαια.
Τι εννοείτε δεινοσαυράκια; Εγώ κάνω παρέα μόνο με τεκνάκια, αφού ο Αλβέριχος είναι πρώην παραλίγο πεθερούλης γιατί μόλις ο υιός πάτησε τα 12 μπαγιάτεψε για μένα και έλυσα μονομερώς τον αρραβώνα. Παρακαλώ οι συμβουλές ν’απευθύνονται στη νεολαία.
Και παρακαλώ, πρών παραλίγο πεθερούλη μου, να εστιάσεις και στα ουσιαστικά που είπαμε πιο πάνω: outfits, μακιγιάζ, αγαπημένα ποτά, στάσεις, συναστρίες κου του λου που.
Θα μπορούσε να γίνει και κάπως έτσι με 10 σετ ερωτήσεων αυξανόμενης βαθμιαία δυσκολίας.Στο τέλος κάθε πακέτου 10 ερωτήσεων θα υπάρχει ένα κατατοπιστικό κείμενο να εξηγεί το πώς και το γιατί με παραδείγματα. 🙂
ka-ta-plh-kti-ko!
δυστυχως βρήκα τις συμβατικές απαντήσεις, τις «σωστές»…
Η ιδέα μ’ αρέσει.
Πεθερούλη, μην το πάρει προσωπικά αλλά με τις γνώσεις που προκύπτουν από αυτές τις απαντήσεις ρίχνεις μόνο κάτι μεσήλικες που τους έχεις ήδη στο τσεπάκι χώνοντάς τους το βυζί στα μούτρα.
Γνώσεις για να ρίχνουμε ροκ γκομενίδια είπαμε!!!! Εσένα και τον Μακ Μάνους που είστε αγρίως μεταχειρισμένοι τί να σας κανουμε; Ε;
Αυτό είναι το εισαγωγικό.Μέσα από το παιχνίδι επέρχεται η εξοικείωση με τις βασικές έννοιες.Απευθύνεται σε πολύ νεαρά εύπλαστα και δεκτικά άτομα.
[…] Μια πρόταση που έγινε εδώ […]
Διακρίνω ήδη δύο επίπεδα:
Lower για εύπλαστα δεσποινάρια
Αdvanced για αλαζόνες σαραντα-κάτι
Proficiency θα έχει;
Το επίπεδο Proficiency το βλέπω βασισμένο σε ερωτήσεις κρίσεως.
π.χ.
“Η ολοκληρωτική επίθεση κατά της κουλτούρας που ζητεί ο Ed Sanders, δεν μπορεί να γίνει με κριτική μέσα από το σύστημα, αλλά με κριτική απ’ έξω, δηλαδή από εγκληματίες, ναρκομανείς και έγχρωμους”
Ralf Rainer Rygulla
Συμφωνώ –>Μπράβο
Διαφωνώ –> Είσαι Κνίτης.